ترکیب بهینه استراتژی، سبک مدیریت، و اثربخشی در شرکت های دولتی

این پژوهش در راستای هدف های برنامه سوم توسعه کشور و در ادامه فعالیت های علمی پژوهشگرانی مانند چندلر (1962، استراتژی و ساختار)، دیوید (1999، استراتژی و محیط)، دفت (1998، مدیریت استراتژی و اثربخشی)، رابینز (1990، موفقیت سازمان) و صاحب نظران دیگر صورت گرفته است. این پژوهشگران درخصوص مفاهیم اثربخشی، استراتژی، سبک های مدیریت و رابطه متقابل این مفاهیم کار تجربی کرده اند و هدف آنها یافتن راهکارهای بهتر برای ارتقای بهره وری سازمانی بوده است. در این مقاله به گونه ای مختصر نحوه برپایی پیش فرض های نظری پژوهش، جمع آوری، مقابله، توصیف، و تحلیل آماری اطلاعات به منظور یافتن یافته های پژوهش ذکر شده است و به اندیشه اندیشه گران مباحث استراتژی، اثربخشی و سبک مدیریت و رهبری اشاره گردیده است. اطلاعات جمع آوری شده از چهل شرکت دولتی جمهوری اسلامی ایران که حجم بودجه آنها نود درصد حجم بودجه شرکت های دولتی است با استفاده از شاخص های میانگین، میانه، درصد، توزیع فراوانی، و نمودار ستونی توصیف شده است. برای تحلیل ارتباطات بین متغیرهای سه گانه بالا در شرکت های نمونه نیز از مدل های آماری، تحلیل واریانس عاملی، تحلیل رگرسیون چند متغیری و مدل خطی لگاریتمی استفاده شده است. مهمترین نتیجه تحلیل اطلاعات جمع آوری شده آن است که عامل استراتژی در هر شرایطی روی اثربخشی سازمانی تأثیر دارد و اثر آن از سبک مدیریت و سایر عوامل مؤثر در اثربخشی بیشتر است. در جامعه مورد پژوهش، استراتژی توسعه بیش از سایر استراتژی ها و سبک مدیریت وظیفه مدار بیش از سبک مدیریت رابطه مدار بر اثربخشی- یعنی میزان تحقق هدف ها و رضایت شغلی کارکنان- تأثیر دارد.